Teodor Goździkiewicz urodził się 16 kwietnia 1903 roku w Dąbrowie Wielkiej koło Sieradza, gdzie spędził swoje dzieciństwo i ukończył szkołę podstawową. Był piątym dzieckiem gajowego Nikodema oraz Franciszki z domu Ginter. W roku szkolnym 1918 / 1919 rozpoczął naukę na Kursach wstępnych w Zduńskiej Woli, a potem w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Łowiczu, które ukończył w 1924 roku. W tym samym roku debiutował jako poeta na łamach czasopisma „Łowiczanin”.

W latach 1924 – 1944 był nauczycielem w powiecie łowickim i pisząc w dalszym ciągu debiutował w 1938 roku powieścią Głosy z daleka. Po niej ukazał się zbiór opowiadań Uśmiech na co dzień. Pisarz przeżył wojnę biorąc aktywny udział w szeregach AK. Używał pseudonimu Głóg. Jako podporucznik AK brał udział w akcji Burza i w marszu na odsiecz walczącej Warszawie. Walczył aż do wkroczenia wojsk sowieckich. Za bohaterstwo został odznaczony czterokrotnie Medalem Wojska i w 1982 roku Krzyżem Armii Krajowej nadanymi przez Rząd RP w Londynie. Po wojnie Teodor Goździkiewicz zajął się pracą literacką i dziennikarską. Pracował w redakcji tygodnika „Wieś”, w„Orce”, gdzie przez 10 lat kierował działem prozy oraz w „Tygodniku Kulturalnym”.

W Dąbrowie Wielkiej bywał kilka razy w roku, zawsze w czerwcu spotykał się z miejscową młodzieżą. Po raz ostatni rodzinną wieś odwiedził w lutym 1984 roku, a 13 listopada tego samego roku zmarł nagle w Warszawie.

Problematyka wiejska pojawia się w utworach autobiograficznych Goździkiewicza – w powieściach Głosy z daleka (1938), Lipnicki świat (1949), nawiązujących do okresu dwudziestolecia międzywojennego. Wsi powojennej poświęcił m.in. powieść Tarcza samotnika oraz opowiadania Loty nad porębą (1976), Barwni ludzie szarej okolicy (1979). Książka Sprawy Łuki Bakowicza (1960), opisująca powstanie styczniowe na ziemi sieradzkiej, stała się inspiracją rajdu "Śladami Łuki Bakowicza" (od 1975). Rolę wsi w kształtowaniu wybitnych artystów Goździkiewicz przedstawił w biografiach F. Chopina – Fryckowe lato (1960) i J. Chełmońskiego – Kolory (1965).

Jako autor książek dla młodzieży zajmował się przede wszystkim problematyką przyrodniczą. Są to zbiory opowiadań: Okruchy przyrody (1956), Wiatr gałązkę niesie(1970), Pokłon zieleni (1982), powieści: Kniejówka (1956), Drapieżcy (1957). Nawiązywał także do wydarzeń II wojny światowej poprzez opowiadania Znaki czasu (1948), Cienie lasu (1958), ponadto był autorem zbioru reportaży z radzieckich republik Azji Środkowej Step i róże (1967).

W 1975 pisarza wyróżniono nagrodą prezesa Rady Ministrów za twórczość dla młodzieży.

Teodor Goździkiewicz w Dąbrowie Wielkiej bywał kilka razy w roku, zawsze w czerwcu spotykał się z miejscową młodzieżą. Po raz ostatni rodzinną wieś odwiedził w lutym 1984 roku, a 13 listopada tego samego roku zmarł nagle w Warszawie. Tam też znajduje się grób naszego patrona.

Zaszczytne imię Teodora Goździkiewicza nadano naszej szkole 20 listopada 1999 roku. Od tego czasu tego dnia obchodzony jest w szkole Dzień Patrona.

Teodor Goździkiewicz przez całe swoje życie pragnął być blisko ludzi i ich codziennych spraw. Kochał dzieci i młodzież, angażował się w spotkania z nimi, był ich przyjacielem. Jest naszym patronem i zasługuje na wieczną pamięć.